Licht

Deze column gaat niet over voetbal. Maar dat is wel de aanleiding.
Afgelopen weekend was ik op reis met mijn vier voetbalvrienden. Sinds jaar en dag hebben wij seizoenkaarten bij een gerenommeerde eredivisieclub waarvan het spel en de resultaten de laatste jaren regelmatig nauwelijks te pruimen zijn. Maar we blijven! Al was het maar om het jaarlijkse reisje naar een mooie buitenlandse club. En nu, na twee jaar stilstand wegens corona, nu kón het weer!

Dus.
Daar zitten we. Op een terras(!) In een Zuid-Europese stad. Espressootjes, stukje gebak, je kent het wel. En natuurlijk bespreken we ‘de toestand in de wereld’. Oekraïne. En over het door Poetin veroorzaakte collectieve gevoel van saamhorigheid. Over de straaljagers die Polen wil leveren aan de Oekraïners. Een nieuwe Koude Oorlog, met bewapeningswedloop. En over het nemen van voorzorgsmaatregelen. Zoals onze ouders en grootouders in de zestiger jaren: wat extra lucifers in huis, waspoeder, kaarsen, zeep, droge deegproducten. En wat extra contant geld. Want ja, als de banken plat gaan…
De zon scheen stralend, de bediening was hemels en toch gleden we -schijnbaar onontkoombaar- langzaam weg in versombering. Hoe gaat de wereld van onze kinderen eruit zien, wat komt er terecht van onze grootse en meeslepende toekomstplannen. En -als een grote donderwolk daarboven- hoe verstouwt ons milieu dat. Het is immers al vijf voor twaalf geweest!

En toen zei iemand: ‘We kunnen de Russen ook een soort gast-lidmaatschap van de EU aanbieden’.
Een korte stilte. Even schakelen. En toen kwamen er natuurlijk mitsen en maren. Of dat met of zonder Poetin moet. Over al dat geld dat dan naar het oosten moet. Want weet je wel in welke deplorabele staat dat land verkeert. Maar ja, al die extra gevechtsvliegtuigen en raketten zijn ook niet gratis. En als dit en als dat.
Maar de discussie had een wending genomen.

Herken je het patroon? Even naar je werk en je relaties en knelpunten daar.
Als werkers bij Probaat komen we dit regelmatig tegen. Dat discussies, vaak cyclisch, steeds verder een bepaalde richting op zijn gegaan. Dat standpunten nu eenmaal zijn ingenomen zoals ze zijn ingenomen. En hoe vaak zeggen we dan niet -uiteindelijk- over een vervelende werksituatie of een weerbarstig persoon: ‘Het is zoals het is.’
En soms is dat zo. Natuurlijk. Maar, als er fris tegenaan mag worden gekeken kan de wind dus ook uit een andere hoek gaan waaien. Blaast er frisse lucht in de situatie. Kan en durft iedereen weer met nieuw elan tegen zaak of persoon aan te kijken.

Zou toch mooi zijn. Als saamhorigheid niet ten koste van een andere partij hoeft te gaan. Uiteindelijk kom je natuurlijk uit bij jezelf. Wat is jouw inbreng in zulke discussies. Ben jij ‘meer van hetzelfde’ en blijf je fijn bij de meerderheid (om je maar even te prikkelen…) of
-en daar kún je in ontwikkelen- wil je vaker iemand zijn die een ander licht op situaties durft te werpen, die zaken vanuit een ander perspectief benadert.

Kan link uitpakken hoor. Want er zal dan misschien vaker naar je mening worden gevraagd…

Ubbo Elzinga
Coach en adviseur bij Probaat